Η δουλειά μου είναι για μένα μιας διαρκής πρόκληση για δημιουργία και προσφορά. Είναι μια δυναμική διαδικασία αλληλεπίδρασης με τους μαθητές/τριες που με κρατάει σε εγρήγορση και με ανανεώνει. Είναι η έγνοια και το μεράκι να βοηθήσω κάθε παιδί, που είναι μοναδικό κι έχει ιδιαίτερες ανάγκες, δεξιότητες κι επιθυμίες, να βαδίσει με σταθερά βήματα στα μονοπάτια της γνώσης και της ζωής και να γίνει πολίτης του κόσμου.

Κάθε στιγμή στο έργο του εκπαιδευτικού είναι μια πρόκληση για δημιουργία και προσφορά. Η έμπνευση μπορεί να γεννηθεί από ένα παιδικό χαμόγελο, αλλά και από ένα συννεφιασμένο πρόσωπο. Θα ξεχωρίσω τη στιγμή που θέλοντας να δώσω ώθηση σε ένα μαθητή μου που είχε χαμηλή απόδοση στα μαθήματα και δημιουργούσε προβλήματα με τη συμπεριφορά του, αξιοποίησα την κλίση του προς το θέατρο και του έδωσα τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια σχολική παράσταση. Ο μαθητής ανταπέδωσε την εμπιστοσύνη που του έδειξα με τον καλύτερο τρόπο. Η όλη διαδικασία τον βοήθησε να αποκτήσει αυτοεκτίμηση και να δει με μια διαφορετική οπτική το σχολείο.

Υπάρχουν πολλές στιγμές που έχω νιώσει πως δεν αρκεί η προσπάθεια του δασκάλου για να βοηθήσει κάθε παιδί να είναι χαρούμενο και να επιτύχει τους στόχους του. Για πολλούς μαθητές/τριες οι αντιξοότητες της κοινωνίας, οι δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις, η ακαμψία του εκπαιδευτικού συστήματος αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες στην πορεία τους. Αυτές είναι όμως κι οι στιγμές που με γεμίζουν πείσμα και με ωθούν να αντλήσω επιπλέον δυνάμεις, για να προσφέρω όσο το δυνατό περισσότερα σε κάθε παιδί. Κι όπως συνηθίζω να λέω «αν ως εκπαιδευτικός στην καριέρα σου καταφέρεις να αλλάξεις τη μοίρα έστω και ενός παιδιού, ίσως να έχεις βάλει ένα λιθαράκι για έναν καλύτερο κόσμο».

Η εκπαίδευση είναι για εμένα η πνοή που μπορούμε να δώσουμε στους μαθητές μας, για να ονειρευτούν και ν’ ανοίξουν τα φτερά τους προκειμένου να εξερευνήσουν νέα γνωστικά πεδία, να προσεγγίσουν με ανθρωπιά τον κόσμο που τους περιβάλλει και να γίνουν ενεργοί πολίτες για ένα καλύτερο αύριο. Η εκπαίδευση διαπνέεται από τη χαρά της γνώσης, τη δύναμη της συνεργασίας και την ικανοποίηση της προσφοράς. Είναι μια μεγάλη αγκαλιά για κάθε παιδί που του παρέχει αγάπη, ασφάλεια και εφόδια, ώστε με χαμόγελο, έμπνευση, αυτοπεποίθηση και αίσθηση ευθύνης να μπορεί να αξιοποιεί τις κλίσεις του και να πραγματώνει τους στόχους και τα όνειρά του.

Το πρόγραμμα «Κι αν ήσουν εσύ;» με βοήθησε να δω με μια πιο διεισδυτική ματιά την ανάγκη που έχουμε ως κοινωνία να αποδεχθούμε τη διαφορετικότητα στη βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με ενδυνάμωσε σε θέματα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και μου πρόσφερε βιωματικές τεχνικές προκειμένου να προσεγγίσω με τους μαθητές μου θέματα ταυτότητας-ετερότητας, στερεοτύπων, ρατσισμού και προσφύγων. Παράλληλα, με τη δικτύωση που παρέχει, μέσω των επιμορφώσεων και των τοπικών ομάδων εκπαιδευτικών, δημιουργήθηκε μια ‘ανοιχτή κοινότητα μάθησης’ ανθρώπων με τους οποίους ανταλλάσσουμε απόψεις, εμπειρίες και πρακτικές.

Η πιο δυνατή στιγμή μου στο «Κι αν ήσουν εσύ;», που αποτελεί και μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες στη ζωή μου, είναι η περίοδος που ως εμψυχωτής πήρα μέρος σε μια σειρά εργαστηρίων με ασυνόδευτους ανήλικες πρόσφυγες στο πλαίσιο του προγράμματος «Κι αν ήσουν εσύ;», από τα οποία δημιουργήθηκε και το υλικό «Μονόλογοι από το Αιγαίο». Τότε ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν τις ίδιες ανάγκες και σκέφτονται, δρουν κι ονειρεύονται με τον ίδιο τρόπο. Ως επιμορφωτές προσπαθήσαμε να δώσουμε χαρά σε αυτά τα παιδιά και να τα κάνουμε να νιώσουν το σεβασμό και την αποδοχή μας. Δεν ξέρω πόσο μπορέσαμε να τα βοηθήσουμε, αλλά το σίγουρο είναι πως μέσα από αυτή τη διαδικασία εγώ ένιωσα πως έγινα καλύτερος άνθρωπος.

Χτίζουμε γέφυρες μέσω της εκπαίδευσης όταν αυτή έχει ανθρωπιστικό χαρακτήρα και στοχεύει στη συμπερίληψη, όταν μας βοηθάει να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε τον ‘άλλο’ και να πορευτούμε μαζί του ισότιμα, ώστε το ‘διαφορετικό να αποτελέσει στοιχείο πλουραλισμού του πολιτισμού μας κι όχι πεδίο αντιπαραθέσεων.

Κατερίνα Αλεξιάδη, Πειραματικό Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης