Α. Ζούμε την πιο θλιβερή πολιτική περίοδο των τελευταίων χρόνων. Ζούμε σε μια χρεοκοπημένη χώρα που αδυνατεί να υπερασπίσει ακόμη και τα εθνικά της συμφέροντα (τι άλλο είναι η κρατική ανυπαρξία αντίδρασης στο ‘’πικ νικ’’ του Ταγίπ Ερτογάν στην Αμμόχωστο και οι δηλώσεις του περί εποικισμού της;) Την ίδια ώρα μας μιλούν για αγορές αεροπλάνων και φρεγατών κοροϊδεύοντας μας! Θριαμβολογούν οι κυβερνητικοί παράγοντες και τα εξωνημένα ΜΜΕ για την επιβολή της τάξης την μέρα του Πολυτεχνείου! Για την προστασία μας λένε, από τον κορωνοϊό! (όταν έχει καταρρεύσει το σύστημα υγείας λόγω των περικοπών). Ενώ το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε το αίτημα άμεσης αναστολής της απόφασης του Αστυνομικού διευθυντή περί απαγόρευσης των συναθροίσεων, μιλούν για συνολική απόρριψη! (Η αίτηση ακύρωσης εκκρεμεί και θα κριθεί η ουσιαστική συνταγματικότητα ή μη της απαγόρευσης κατόπιν εορτής! Παιχνίδια πολιτικής και δικαστικής εξουσίας. Είναι τυχαίο που η κυβέρνηση ορίζει τους επικεφαλείς του ΣΤΕ;)
Και ζήτημα είναι εμείς λέμε και προ παντός τι κάνουμε;
Β. Κως, πρωί 17ης Νοεμβρη! όπως κάθε χρόνο, πάμε να αφήσουμε 2 τριαντάφυλλα στο μνημείο του Αγνωστου Ηρωα. Τιμής ένεκεν! ---Το ένα για ότι ζήσαμε τότε: σαν αστραπή και κεραυνός έπεσαν στα αυτιά και την ψυχή μας η φωνή του συν-φοιτητή μας στις σκάλες της πτέρυγας της Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ σε παράνομη συγκέντρωση εκείνων των ημερών που βγάζοντας το πουκάμισο άφησε να φανούν οι χαρακιές του πρόσφατα μαστιγωμένου στήθους και της πλάτης του, φωνάζοντας στον πρύτανη που μας παρακαλούσε να διαλυθούμε γιατί κινδυνεύουμε: ‘’πως μπορείτε να κάνετε μάθημα στους φοιτητές σας διδάσκοντας τους την αρμονία και την ομορφιά της αρχιτεκτονικής όταν ξέρετε ότι φοιτητές σας βασανίζονται στα μπουντρούμια της ασφάλειας, όταν άλλοι είναι κρατούμενοι και άλλοι τους απαγορεύεται να παρακολουθούν μαθήματα;‘’..…Το δυνατό γιουχάισμα και οι αποδοκιμασίες ανάγκασαν πρύτανη και τους χουντικούς καθηγητές που τον συνόδευαν να αποχωρήσουν με σκυφτό το κεφάλι. Την ίδια στιγμή η ασφάλεια μπούκαρε και άρχισε να κτυπά και να συλλαμβάνει αδιάκριτα μέχρι που ήλΘε η ‘’τάξη και ασφάλεια’’!
---Το άλλο τριαντάφυλλο για ότι δεν κάναμε τότε. Για τις ενοχές μας. Λίγοι έλαβαν μέρος στα γεγονότα. Οι πολλοί και τότε αναζούσαν την σιγουριά της συστημικής ένταξης εναγκαλιζόμενοι την εξουσία. Το Πολυτεχνείο ‘73 ήταν αντισυστημικό και στηρίχτηκε στο νεανικό πνεύμα: Εθνική Ανεξαρτησία! Λαϊκή κυριαρχία! ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ! ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ!
Γ. Οδεύοντας στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, από Ε. Βενιζέλου στην Ιπποκράτους και την παραλιακή, 200 μέτρα δρόμο μετρήσαμε 3 μπλόκα οπλισμένων αστυνομικών (τι είναι αυτό που φουσκώνει τα γιλέκα τους;) να μας ζητούν το χαρτί μετακίνησης. Το 1973, τότε, για να πάμε στην αίθουσα του μαθήματος έπρεπε να περάσουμε μέσα από διάδρομο ενόπλων χωροφυλάκων με κλόμπ και πιστόλια. Περπατούμε Ακτή Κουντουριώτη και πλατεία Ελευθερίας. Προκλητικά τοποθετημένοι σε διαδοχικά γκρουπ 3-4 αστυφυλάκων με περιπολικά και μοτοσικλέτες θυμίζουν ο,τι είχαμε ξεχάσει! Το είχαμε συναντήσει στο Πετρούμι την περίοδο δικτατορίας Εβρέν το 1983.
Δ. Το απόγευμα πήγαμε στο Εργατικό Κέντρο όπου κατά τις 4.30 θα ξεκινούμε μια πορεία μηχανοκίνητων. Θα διέσχιζε την πόλη με μηνύματα για την 17ης Νοεμβρη! Στον κενό χώρο μπροστά από το τεχνικό Λύκειο είναι μαζεμένοι μερικοί φίλοι. Κάθε χρόνο βρισκόμαστε στην πλατεία Ελευθερίας και μετά στην πορεία για το Μνημείο του Αγνώστου. Φέτος είμαστε λιγότεροι. Ο καθένας με την μάσκα στο αυτοκίνητο του! Πιο πολλοί είναι οι αστυνομικοί! Με μπλε στολές και παραφουσκωμένο χιτώνιο! Με μπότες και δερμάτινα γάντια και επιγονατίδες θυμίζουν Ρόμποκοπ. Μερικοί και με κράνη! Σιδηρόφρακτοι ανθρωποφύλακες! Ασχημα συναισθήματα και σκληρές σκέψεις στο μυαλό μας. Πιο πέρα σε αστυνομικό αυτοκίνητο η τοπική ηγεσία της ασφάλειας κατευθύνει την παρέμβαση. Μας πλησιάζουν. Ρωτούν ένα-έναν κάνοντας έλεγχο προσωπικών στοιχείων. Μας απευθύνθηκε ένας ευγενικός νέος αστυνομικός ‘’σας παρακαλώ τα στοιχεία σας!’’ . Οι νέοι σκέφτομαι διαφέρουν! Αμέσως μετά διάψευση: νέος, εύσωμος και πάνοπλος ράμπο-αστυνομικός σταματά μια μοτοσικλέτα με 2 νεαρούς. Με απότομο, σχεδόν βίαιο γνέψιμο του χεριού, επιθετικό βλέμμα, νευρικές κοφτές κινήσεις: ‘’αδεια-δίπλωμα-ασφάλεια-κτεο’’!. Ακολουθεί το γράψιμο για παράβαση! Το γράψιμο και η πίεση γενικεύεται Στους παρευρισκόμενους. Οι ένστολοι προστάτες του Λαού, παιδιά των πολιτών της Ελληνικής Δημοκρατίας επιβάλλουν την τάξη! Μερικοί, φαίνονται, απολαμβάνουν ηδονικά τα ψίχουλα εξουσίας που τους δίνει ο αδιόρθωτος κρατικός μηχανισμός επιβολής και καταστολής. Ναι! Η καταστολή πέτυχε! Η πορεία ακυρώθηκε! Η μνήμη ξυπνά. Το 2020 αντιγράφει το 1973 σε πολλά σημεία! ιδίως χθες. Θέλω να φωνάξω! Το μυαλό μου έρχεται το ποίημα τοι Μιχάλη Χαραλαμπίδη για την ‘’Βασιλεύουσα ΑΜΜΌΧΩΣΤΟ’’ για την πρώτη προδοσία της του 1974.
….Τότες άκουσα φωνές μαζεύονταν πολλοί
Μερμήγκια, σκουλήκια, σαύρες, φίδια
Και με χτυπούσαν με μανία μα δεν με πλήγωναν
Κοίταζα το σώμα μου κι ήμουν ακέραιος
Με όνειρα με ελπίδες με αγάπη
Με σύνθεση και υπόβαθρο και με φτερά
Που πάω;….
Αλήθεια, ο αστυνομικός διευθυντής νομίζει ότι έκανε καλά την δουλειά του χθές; Η Ελλάδα κ. Διοικητά πονάει αλλού!
Να μην ρωτήσω που ήταν ο κ. Δήμαρχος! (ας απαντήσουν οι … πρώην σύντροφοι)
Ν. Μυλωνάς
