Μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εκδήλωση για το θέμα του σχολικού και διαδικτυακού εκφοβισμού, της παραβατικότητας των νέων και το ρόλο του σχολείου, πραγματοποίησε το Ράδιο "ΕΚΦΡΑΣΗ" μαζί με τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Κω, στις 20/4/ 2024 στο Χάνι. Μετά την ομιλία ακολούθησε συζήτηση και διάλογος με γονείς και εκπαιδευτικούς που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση.
Ο ομιλητής Αντρέας Πετρόπουλος Αναπτυξιακός και συμπεριφορικός παιδίατρος, ανέπτυξε εμπεριστατωμένα μια σειρά πλευρές του πολυπλόκαμου αυτού κοινωνικού ζητήματος της μαθητικής βίας αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Τα ζητήματα του σχολικού εκφοβισμού, της σχολικής βίας...δεν είναι δευτερεύοντα ζητήματα. Για εμάς το σχολείο δεν είναι απλά ένα κτίριο, είναι το περιεχόμενο της μόρφωσης που λαμβάνουν τα παιδιά μας, είναι όμως και το περιεχόμενο των κοινωνικών σχέσεων που διαμορφώνουν».
Στάθηκε ιδιαίτερα στις αιτίες του προβλήματος «κατά τη γνώμη μας πρέπει να αναζητηθούν μέσα στην κοινωνία. Μέσα στο ίδιο το κοινωνικό σύστημα και το σχολικό περιβάλλον που, από την ίδια τη φύση του, καλλιεργεί τον ανταγωνισμό. Καλλιεργεί την αντίληψη "ο θάνατός σου η ζωή μου". Πόσες φορές δεν ακούει ο μαθητής ότι πρέπει "να κοιτάς την πάρτη σου", να βρει έναν τρόπο να βολευτεί ο ίδιος και να μη νοιάζεται για το τι κάνουν οι άλλοι. Και όλα αυτά προφανώς πολλές φορές αναπαράγονται και από το εκπαιδευτικό σύστημα με τη μετατροπή του σχολείου σε εξεταστικό κέντρο, βάζοντας τους μαθητές να κυνηγούν τις επιδόσεις και τους βαθμούς, τα "προσόντα" και όχι την ολοκληρωμένη μόρφωση. Να κυνηγά το βαθμό που ο βαθμός πολλές φορές χωρίς την ίδια την αγάπη για την κατάκτηση της γνώσης είναι πραγματικά αδειανό πουκάμισο”.
Μέρος της εισήγησης αφορούσε και το ζήτημα των προτύπων και των αξιών με τα οποία μεγαλώνουν και διαπαιδαγωγούνται σήμερα οι νέοι άνθρωποι - σε ποια κοινωνικοπολιτική στιγμή και πως αυτή επιδρά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας τους, παραθέτοντας ορισμένες σκέψεις για προβληματισμό: «... -είναι επικοινωνία, κοινωνικοποίηση ο ρόλος που παίζουν στην καθημερινότητα παιδιών και εφήβων συγκεκριμένες εφαρμογές νέων τεχνολογιών; Tι ρόλο παίζουν οι διαδικτυακές εφαρμογές που είναι μόδα στα σχολεία; Πόσο αθώο είναι το ποιος κατέχει αυτές τις πλατφόρμες και πως μπορεί να διαμορφώνει τάσεις συμπεριφοράς σε συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες;
Στη συνέχεια μίλησε για πρακτικές που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην αντιμετώπιση φαινομένων βίας, όπως η παρουσία εξειδικευμένων επιστημόνων, πχ. Ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών στα σχολεία. «Και δεν εννοούμε αυτό που ισχύει σήμερα 1000 σχολικοί ψυχολόγοι για 13900 σχολεία, ούτε τους 1300 κοινωνικούς επιστήμονες που διορίστηκαν για 8μηνες την προηγούμενη σχολική χρονιά για να καλύψουν θέσεις σε σχεδόν 5.000 σχολεία δηλ 1 ανά 5 σχολεία, δηλ. κάθε μέρα και σ άλλο σχολείο. Θεωρούμε ότι η παρουσία τέτοιων επιστημόνων δεν είναι αναγκαία για να βρεθεί ο δήθεν περίεργος μαθητής, ούτε για να μάθουν στους εφήβους πως να «είναι φίλοι». Μας ενδιαφέρει μέσα από την εμπεριστατωμένη επιστημονική γνώση του κοινωνικού επιστήμονα να στηριχτεί πολύμορφα το σύνολο της σχολικής ζωής - και ο κάθε μαθητής - και ο κάθε εκπαιδευτικός - και ο κάθε γονιός».
Στο κλείσιμό του ο κ. Κατηφές θέλησε να προτείνει στους γονείς ένα άλλο μήνυμα που μπορούν να στείλουν στα παιδιά τους: «Μέσα στο σχολείο, συχνά και μέσα στην ίδια την οικογένεια, μπορεί να ακούγονται ή να δουλεύονται πράγματα που, κατά τη γνώμη μας, μπορεί να μη βοηθούν.
Π.χ. Λέμε στα παιδιά μας «για να αντέξεις στη σημερινή σκληρή κοινωνία πρέπει να είσαι σκληρός». Σωστό και λάθος ταυτόχρονα.
Το ερώτημα είναι σκληρός απέναντι σε ποιόν; Γιατί αν σημαίνει «μη δίνεις και τόση σημασία σε όση δυστυχία υπάρχει γύρω σου, κοίτα εσύ να τα καταφέρεις να μη βρεθείς σε αυτή τη θέση», τότε κινδυνεύουμε να διαμορφώσουμε προσωπικότητες με υπερβολικό εγωισμό».
«Μάλλον το μήνυμα προς τα παιδιά μας πρέπει να είναι:
-
«για να αντέξεις στη σημερινή σκληρή κοινωνία πρέπει να είσαι ευαίσθητος και διεκδικητικός»,
-
να συμπονάς με τον πόνο του άλλου που τον βλέπεις σαν ίσο και όχι σαν «καημένο»,
-
να κοντοστέκεσαι και να ερμηνεύεις, να προσπαθείς να μπεις στη θέση του, διεκδικώντας το δίκιο, όχι μόνο το δικό σου αλλά όλων
-
να μάθουν τα παιδιά μας να βάζουν το συλλογικό πάνω από το ατομικό. Στη θέση του ανταγωνισμού πρέπει να μπαίνει η ομαδικότητα, η αλληλοβοήθεια, η αλληλεγγύη, να γνωρίζουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές, τα παιδιά μας, σε κάθε σχολείο και γειτονιά.
-
Να δουν ότι το προσωπικό «αυτοσυναίσθημα» εξυψώνεται παλεύοντας για τη ζωή όλων και όχι μειώνοντας και εξευτελίζοντας τους άλλους.
-
Να δουν ότι πραγματικός «μάγκας» είναι αυτός που μάχεται «υπέρ όλων των αδυνάτων» και όχι αυτός που χτυπά τον αδύναμο.
