Δεν μπορεί να συνεχιστεί το παράδοξο, να ζούμε σε έναν τόπο που παράγει σημαντικότατο
πλούτο αλλά τα έσοδα του δήμου να βαίνουν μειούμενα, αναντίστοιχα με αυτά που παράγει η
τοπική οικονομία και τα οποία διαρκώς αυξάνονται.
Να περηφανευόμαστε για την πολυτέλεια των ξενοδοχειακών υποδομών μας αλλά να
ντρεπόμαστε για την αδυναμία να χρηματοδοτηθούν με επάρκεια αναγκαία έργα.
Πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό, το θεμελιώδες αξίωμα, ότι «τα χρήματα που
εισπράττονται από οποιοδήποτε τέλος δεν είναι φορολογικά έσοδα του κράτους αλλά
αποκλειστικά τοπικό έσοδο».
Είναι ανταποδοτικά, για αυτό πρέπει να επιστρέφουν, στο σύνολό τους, στον τόπο που
παράγονται. Και ο μηχανισμός της είσπραξης τους, σαφώς μπορεί και πρέπει, να ανήκει
αποκλειστικά στην πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση, δηλαδή στους δήμους.
Ανταποδοτικότητα σημαίνει να γίνονται έργα και πολιτικές για τον σκοπό που εισπράττονται,
δηλαδή για έργα υποδομής και κοινωνικής οργάνωσης, στηρίζοντας την τοπική οικονομία.
Για αυτό, η πρόσφατη απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου, για τη διεκδίκηση του 75%
του εισπραττόμενου από το Κράτος “Τέλους Ανθεκτικότητας στην κλιματική κρίση”, όπως
μετονομάστηκε το Τέλος Διαμονής, αποτελεί θετική εξέλιξη.
Εμείς λέμε επιπρόσθετα ότι, το σύνολο των εσόδων του Τέλους Ανθεκτικότητας μπορεί να
περιέλθει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η δυνατότητα και ικανότητα της Κω ως τουριστικού
προορισμού δημιουργεί αυτό το έσοδο και αυτή πρέπει να το καρπούται και να το αξιοποιεί.
Είμαστε το μόνο Κράτος ίσως, όπου ένας τοπικός φόρος δεν καταλήγει εξ΄ ολοκλήρου ως
έσοδο στην τοπική αυτοδιοίκηση, δηλαδή στους δήμους.